Ana sayfa 2000'ler 2007 Glass Lips

Glass Lips

1331
0

Glass Lips

Her karesi imgelerden oluşan, diyalogsuz ve o kadar ağır bir film ki Cam Dudaklar, bittiğinde günler geçmiş gibi hissettim. Etrafımda uykuya dalan izleyiciler vardı. Bu uykuları, o insanların uykusuz olduklarına değil, Cam Dudaklar’ın rüya gibi oluşuna bağlamayı tercih ediyorum. Yönetmenin de katılacak olduğu bir gösterimine bilet almamın, yerinde bir seçim olduğunu anladım. Çünkü bende yaratıcısını görme isteği uyandıracak bir filmdi, yönetmenin filmiyle ilgili konuşmasını dinlemek ise ekstra güzel bir gelişmeydi. Bir şairin dramatik hikayesini anlattığını söylese de yönetmen, izleyen herkesi farklı duygularla karşılaştıracak yapısı nedeniyle, belirli bir konuyu anlattığını anlamanın zor olduğu bir filmdi. Sanki çok yorulduğunuz bir günün sonunda göreceğiniz rüyanın bir parçası, Cam Dudaklar’ın içinde yer bulabilirdi. Sesler ve müzik, diyalogların işlevini üstlenmişlerdi. Akıl hastanesinde gerçekleşenlerin, aşırı duyguların neden olduğu eylemlerin, çağrıştırıcı görüntülerin, filmdeki her şeyin bir sesi vardı ve bu sesleri duyarak izlediklerimi anlamlandırabiliyordum. Aslında bence bu filmi bu şekilde anlatmak yanlış, filmi beğenmek ya da beğenmemek değil konu, izlemiş olmak yetiyor; çok soyuttu çünkü.

Temmuz S. Gürbüz
temmuzsr@gmail.com

Önceki makaleO’Horten
Sonraki makale99 Francs
İrlanda NUI Galway'de film çalışmaları doktorasını bitirmekle meşgul. Deneysel sinema, punk estetiği, altkültür, feminizm ve queer teori çalışıyor, akademik etkinliklere ek olarak arada sırada LOUDWOMEN, Avrupa Sineması ve ekşisözlükte müzik ve film değerlendirmeleri yazıyor. "Deneysel sinema" atölyeleri vermişliği mevcut. Email: temmuzsr@gmail.com

BİR CEVAP BIRAK

Please enter your comment!
Please enter your name here